Géricault przeprowadził się w dzieciństwie do Paryża i już jako młody chłopak interesował się rysunkiem i jazdą konną. W początkowym okresie malarstwa uczył się u Carla Verneta, czyli specjalisty od malowania koni. Wkrótce potem rozpoczął naukę u Pierre-Narcisse Guérina, jednak klasyka szkoły mistrza okazała się być obca jego temperamentowi. Preferował grubo nakładaną farbę, pozostawiającą ślady pędzla na płótnie, dynamikę, ruch i bogactwo efektów światłocieniowych.
Jego twórczości bliskie było malarstwo artystów barokowych (Rubens, Rembrandt czy Caravaggio) oraz dzieła Michała Anioła i Tycjana, których prace studiował podczas pobytu we Włoszech.
W 1816 roku zwiedził Florencji i Rzym. Jednak jego zamiłowanie do niebezpiecznej jazdy konnej stało się przyczyną przedwczesnej śmierci artysty. W roku 1822 kilkukrotnie spadł z konia, uszkadzając sobie kręgosłup. Niestety poziom ówczesnej medycyny był zbyt niski, by go uratować i pomimo leczenia zmarł w styczniu 1824 roku. Jego najsłynniejsze dzieło to “Tratwa Meduzy”.
“Tratwa Meduzy” Géricault – analiza dzieła
Tratwa Meduzy to manifest romantyków namalowany w 1818 roku. Artysta podejmuje tematykę współczesną, nawiązując do wydarzenia z lipca 1816 roku, kiedy rozbił się statek “Meduza” ze 149 osobami na pokładzie. Rozbitkowie dryfowali po morzu przez 13 dni, przeżyło jedynie 15 osób, ponieważ reszta zmarła z zimna lub została zamordowana podczas dantejskich scen, które rozgrywały się na tratwie.
Podczas gdy Géricault poszukiwał tematu na kolejne dzieło sztuki, dwóch ocalałych uczestników katastrofy opublikowało wspomnienia z katastrofy. Artysta spotkał się z rozbitkami, by jak najlepiej oddać oddać atmosferę jaka panowała na tratwie. Starał się uchwycić moment gdy rozbitkowie spostrzegają na horyzoncie statek. Dzieło to jest dynamiczne, ma mocne efekty światłocieniowe, przedstawia prawdę i nie idealizuje bohaterów.
Géricault i monomania
W 1822 roku otrzymał zlecenie od przyjaciela lekarza, który był specjalistą od chorób umysłowych, a zarazem autorem dzieła “O szaleństwie”. Opracował on teorię monomanii, która polegała na częściowym obłąkaniu z jedną obsesją. To znaczy, że monoman ma obsesję, ale jest zdolny do zachowań normalnych. Ta praca była częścią kampanii, by obłąkanie uznać za chorobę, a nie opętanie. W swojej pracy opisał różne typy manomani, dla których poszukiwał odpowiednich ilustracji. Géricault sportretował 10 szaleńców, ukazując ich na ciemnym tle, frontalnie, nie uwzględniając rąk. Pokazał chorą duszę bohaterów: niespokojną i niepokojącą, np.: Monomania hazardu, kradzieży, porywania dzieci.
Pozostałe dzieła Géricaulta:
- „Pięć koni skręconych zadem w stajni”.
- „Wyścigi konne luzaków”.
- „Wyścigi konne z jeźdźcami”.
- „Oficer szaserów podczas ataku” – widoczne zamiłowanie artysty do dynamizmu i ruchu.
Zobacz również: Romantyzm w sztuce – cechy i przedstawiciele
