pocałunek w sztuce

Moment pocałunku jest często uwieczniany w sztuce. Autorami najpopularniejszych “Pocałunków” są: Klimt, Roy Lichtenstein, Henri de Toulouse-Lautrec, Francesco Hayez, Edvard Munch czy rzeźbiarz Constantin Brancusi. W tym wpisie przyjrzymy się bliżej dwóm obrazom: „Kochankowie” Rene Magritte i „Pocałunek” Gustava Klimta.

„Pocałunek” – Gustav Klimt (1907-1908 r.) – analiza obrazu

Klimt "Pocałunek"

Źródło: Gustav Klimt, Public domain, via Wikimedia Commons

Gustav Klimt „Pocałunek
kierunek w sztuce: secesja (Art Nouveau)/modernizm

Na obrazie nie widzimy twarzy mężczyzny, ale podobno dzieło przedstawia samego artystę w erotycznym objęciu ze swoją kochanką Emilie Flöge. Na pierwszy rzut oka pozycja mężczyzny może wydawać się natrętna, jednak delikatność dotyku wywołuje uczucie czułości i ciepła.

Dzieło jest dużego formatu: 1,8 m x 1,8 m i jest ostatnim obrazem Złotego Okresu Klimta.

Środki ekspresji w obrazie Klimta

Gustav Klimt stosuje ornamenty geometryczne i floralne, przez co obraz “Pocałunek” cechuje się dużą dekoracyjnością. Artysta stosuje symbolikę koloru oraz symbolikę form geometrycznych. Czarno-biały geometryczny motyw połączony z mężczyzną symbolizuje jego siłę i męskość. Zaś kwiaty i koła po stronie kobiety są symbolem kobiecości i macierzyństwa. Dzięki temu odbiorca widzi na obrazie zmysłowość i połączenie pary w objęciu. Klimt stosuje falistą linię (linearyzm), w asymetryczny sposób umieszcza postacie, podkreślając ich odmienność. W obrazie nie ma głębi, ani modelunku światłocieniowego.

Pocałunek Klimta – analiza kolorystyczna

Obraz cechuje się szeroką gamą kolorystyczną, jednak plamy barwne są płaskie. Kolory są żywe i intensywne. Klimt użył głównie ciepłych odcieni żółci i zieleni. Zastosował również kontrast temperaturowy – złoto kontrastuje z chłodną zielenią. Umieszczenie kwiatów obok geometrycznych form również potęguje efekt kontrastu. Obraz namalowany jest farbami olejnymi, połączonymi z płatkami złota, które nadają dziełu świetlistości (nawiązanie do ikon i sztuki bizantyjskiej).

Inspiracją do namalowania “Pocałunku” była podróż klimta do Rawenny, gdzie na bizantyjskich budowlach podziwiał charakterystyczne dla tego okresu mozaiki.

René Magritte “Kochankowie” (1928 r.) – analiza obrazu

René Magritte “Kochankowie”
kierunek w sztuce: surrealizm/nadrealizm

Dzieło “Kochankowie” ze względu na swoją tajemniczość można interpretować na wiele sposobów. Przedstawia pocałunek pary, która ma zasłonięte chustami twarze. Pokazuje ich namiętność, ale jednocześnie nie pozwala zobaczyć wszystkiego.

Środki ekspresji w obrazie “Kochankowie” Magritte’a

Magritte stosuje oniryzm, który polega na stylizowaniu rzeczywistości na scenę ze snu. Zestawia realistyczne sytuacje i przedmioty w nietypowym dla nich kontekście. Tworzy w ten sposób nastrój tajemniczy, zagadkowy, lekko niepewny, a obraz pozbawiony jest zasad logiki. Obraz jest iluzyjny.

W przeciwieństwie do erotycznej i romantycznej sceny “Pocałunku” Klimta, artysta przedstawił dwie postacie z zakrytymi twarzami i niezdolne do prawdziwego porozumiewania się ani dotknięcia (postacie są anonimowe). Niektórzy to interpretują jako przedstawienie odrzuconej miłości.

„Kochankowie” – analiza kolorystyczna obrazu

Artysta korzystał z palety kolorów ograniczonych do bieli, czerwieni, czerni i niebieskiego, w której przeważały chłodne odcienie. Zastosowane zostały kontrasty walorowe (jasna chusta kontrastuje z ciemną marynarką) i kontrasty temperaturowe (czerwony kolor tła kontrastuje z niebieskim). Magritte powtarza akcent barwny czerwonej bluzki, stosując czerwień na ścianie (repetycja barwna). Formy modelowane są walorowo.

Powiązane tematy: